درمان زخم پای دیابتی

درمان زخم پای دیابتی

زخم پا یک عارضه مهم دیابت و اغلب آمپوتاسیون اندام تحتانی است . شایع‌ترین علل زمینه‌ای , نوروپاتی , تروما , بدشکلی , فشار کف پایی و بیماری‌های عروق محیطی می‌باشد . ارزیابی دقیق و سیستماتیک زخم پا به راهنمای درمان مناسب کمک می‌کند . واگنر و دانشگاه تگزاس سیستم‌هایی هستند که اغلب برای طبقه‌بندی زخم پا استفاده می‌شوند و این مرحله نشان‌دهنده پیش‌آگهی است . تسکین فشار با استفاده از قالب‌های تماس کلی , روروئک و یا " نیم کفش " تکیه‌گاه اصلی درمان اولیه است . دبریدمان شدید و مدیریت عفونت زمینه‌ای و ایسکمی نیز در مراقبت زخم پا مهم هستند . درمان سریع و تهاجمی زخم پای دیابتی اغلب می‌تواند از وخامت مشکل جلوگیری کرده و احتمال قطع عضو را از بین ببرد . هدف از درمان , درمان زود هنگام برای التیام سریع ضایعه و جلوگیری از عود مجدد است . برنامه‌های مدیریتی چندوجهی که بر پیش‌گیری , آموزش , معاینات منظم پیاده , مداخله تهاجمی و استفاده بهینه از کفش درمانی تمرکز دارند , کاهش قابل‌توجهی در بروز قطع عضو اندام تحتانی نشان داده‌اند .
بیماری‌های پا مانند زخم , عفونت و قانقاریا عامل اصلی بستری در بیماران مبتلا به دیابت ملیتوس می‌باشند . روش کار: این مطالعه به صورت کارآزمایی بالینی تصادفی شده بر روی ۶۰ بیمار مبتلا به دیابت قندی انجام شد . متاسفانه بسیاری از این بیماران نیاز به آمپوتاسیون در پای یا بالای قوزک پا در نتیجه عفونت شدید یا ایسکمی محیطی دارند . نوروپاتی اغلب عامل مستعد کننده زخم و آمپوتاسیون می‌باشد .
پای دیابتی و عوارض آن میلیاردها دلار صرف هزینه‌های مستقیم پزشکی و همچنین بستری طولانی‌مدت و دوران ناتوانی می‌شود . مقدمه : شایع‌ترین ضایعه پای دیابتی , یکی از مهم‌ترین عوامل ایجاد زخم است که در نتیجه یکی از عوامل خطر قطع عضو می‌باشد . تقریبا ً ۹۵ درصد از قطع عضو اندام تحتانی مرتبط با دیابت با زخم پا مقدم هستند .

 

 

 

تریتا

مراقبت از زخم پای دیابتی

ارزیابی ارزیابی آسیب پای باید شامل ارزیابی وضعیت عصبی ، وضعیت عروقی ، و ارزیابی خود زخم باشد . وضعیت عصبی را می‌توان با استفاده از Semmes - Weinstein چک کرد تا مشخص شود که آیا بیمار "احساس محافظ " دارد یا خیر ، که به معنای تعیین این مساله است که آیا بیمار در برابر ۱۰ گرم monofilament بیمار است یا خیر ( شکل ۱ ) .
ابزار مفید دیگر شاخه کوک ۱۲۸ درجه سانتی گراد است ، که می‌تواند برای تعیین اینکه آیا احساس patient's به وسیله چک کردن قوزک پا و اولین اتصالات metatarsal - phalangeal سالم است یا نه ، استفاده شود . ایده این است که neuropathies متابولیک در شدت گرادیان دارند و most شدید هستند . بنابراین ، یک بیمار که قادر به احساس لرزش در انگشت بزرگ نیست اما می‌تواند وقتی که چنگال تنظیم بلافاصله از پنجه پا به قوزک پا منتقل می‌شود ، یک شیب را در احساس ناخوشی متابولیک نشان دهد . به طور کلی ، پس از زمانی که بیمار دیگر نمی‌تواند لرزش انگشتان بزرگ را حس کند ، شما نباید قادر به حس لرزش انگشتان خود برای بیش از ۱۰ ثانیه باشد . بسیاری از بیماران با احساس معمولی تنها تفاوت بین احساس در انگشت و احساس در دست practitioner's ۳ ثانیه را نشان می‌دهند .
هر دوی این تست‌ها می‌توانند به سرعت در هر تنظیمات اداری انجام شوند . واکنش‌های آشیل و patellar را نیز می‌توان به راحتی کنترل کرد ، اما در ارزیابی ناخوشی مبتلا به دیابت غیرقابل اطمینان هستند . تحلیل عمیق ‌تری را می‌توان با استفاده از vibrometer انجام داد ( وسیله‌ای که برای اندازه‌گیری دقیق‌تر مفهوم vibratory طراحی شده‌است ) ، ارزیابی مفهوم درجه‌حرارت ، انجام مطالعات هدایت عصبی ، و کنترل وضعیت و تعادل موقعیت . این تست‌ها معمولا ً در آزمایشگاه نورولوژیکی انجام می‌شوند . بررسی دقیق ‌تری از ناخوشی محیطی در ژورنال مراقبت از دیابت منتشر شده‌است و به صورت آنلاین در متن کامل در دسترس نیست . ۳ ارزیابی Vascular برای درمان زخم دیابتی نهایی مهم است و در ارزیابی زخم دیابت ضروری است . ارزیابی Vascular شامل چک کردن ضربه‌های پدال گاز ، the pedis روی the پا ، و نبض tibial عقبی در پشت the میانی و نیز در حال پر کردن غنیمت در برابر ارقام است . زمان پر کردن غنیمت با فشار دادن یک انگشت به اندازه کافی برای ایجاد پوست به blanch و سپس شمردن ثانیه برای رنگ پوست برای بازگشت ارزیابی می‌شود . زمان پر کردن تخلخل ۵ ثانیه طول می‌کشد . اگر پالس‌های پدال گاز nonpalpable باشند ، بیمار باید برای ارزیابی بیشتر به آزمایشگاه آوندی بشه که شامل چک کردن فشارهای شریانی در قسمت پایین اثر شکل‌های موجی اثر داپلر و ثبت پالس صوتی است . شاخص brachial قوزک پا اغلب به دلیل فشارهای بالا ناشی از arteries noncompressible مفید نیست . با این حال ، فشار پنجه در تعیین پتانسیل التیام زخم بسیار مفید است . علاوه بر این ، اندازه‌گیری‌های اکسیژن transcutaneous اغلب در تعیین این که آیا زخم پا می‌تواند التیام پیدا کند ، مفید هستند .
ارزیابی ulcer باید شامل مستندسازی موقعیت ، اندازه ، شکل ، عمق ، پایه و مرز باشد . یک کاوشگر فولاد ضد زنگ استریل برای ارزیابی وجود سینوس‌ها کمک می‌کند و مشخص می‌کند که آیا یک کاوشگر زخم به تاندون ، مفصل و یا استخوان نیاز دارد یا خیر . اشعه‌های ایکس باید روی همه زخم‌های عمیق یا عفونی داده شوند ، اما تصویربرداری تشدید مغناطیسی اغلب مفید است زیرا در تشخیص osteomyelitis و abscesses عمیق حساسیت بیشتری دارد . علائم عفونت مانند حضور of ، بو ، یا purulent purulent باید ثبت شوند ، و فرهنگ‌های هوازی و غیر هوازی باید از هر purulent purulent به دست آیند . ثابت شده‌است که باز کردن یک پایه زخم خشک یا خشک بی‌فایده است زیرا بیشتر زخم‌ها colonized هستند و این عمل منجر به overprescribing آنتی‌بیوتیک می‌شود .

 

 

تریتا

درجه بندی زخم بستر

درجه بندی زخم بستر

چندین سیستم برای طبقه‌بندی زخم بستر وجود دارد , هر چند که هیچ یک از آن‌ها برای اطمینان از پایایی آزمون ارزیابی نشده اند . مقیاس درجه‌بندی جدید با طبقه‌بندی شی رایج مقایسه شد . این مقیاس جدید برای ارائه شرح کامل‌تر درمان زخم فشاری تهیه شد . مزایای این مقیاس عبارتند از : طبقه‌بندی نواحی قرمز به عنوان زخم برای جلوگیری از وخامت بیشتر و طبقه‌بندی زخم‌های التیام یافته تا توجه به مشکلات بالقوه . مواد و روش‌ها : این مطالعه کارآزمایی بالینی بر روی ۵۰ بیمار بستری در بیمارستان امام رضا ( ع ) انجام شد . درجه‌بندی درجه‌بندی نشان داد که چربی زیرپوستی در معرض چربی قرار ندارد . عضله نمایان شده بدون درگیری استخوان به عنوان یک زخم درجه یک طبقه‌بندی می‌شود . درجه‌بندی عیاری نشان‌دهنده مشارکت فضایی مشترک است . زخم فشاری بهبود یافته و زخم فشاری بهبود یافته‌است . پایایی بین آزمونگر با دو پرستار ارزیابی شد . با وجود افزایش تعداد طبقات در مقیاس آزمایشگاهی , کاهش قابلیت اطمینان مشاهده نشد . داده‌ها با استفاده از آزمون‌های آماری توصیفی و استنباطی مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت . هشتاد و پنج درصد درجه‌بندی برای مقیاس کرک - کرک یک‌سان بود , در حالی که تنها 73 / 99 درصد برای طبقه‌بندی شی همسان بودند . سه درصد از رتبه‌ای که برای طبقه‌بندی به دست آمد , بیشتر از رده بود . این مقیاس به نظر می‌رسد دارای قابلیت اطمینان خوب و توصیف زخم‌های بستر است . این مقیاس می‌تواند برای آموزش فعالیت‌های پیش‌گیری و نیز دسته‌بندی زخم استفاده شود .

زخم فشاری ( که به تازگی آسیب نامیده می‌شود ) نواحی آسیب به پوست و بافت زیرین ناشی از فشار و یا اصطکاک است . این نوع آسیب پوستی می‌تواند به سرعت در هر کسی که تحرک کمتری داشته باشد , مانند سالمندان یا آن‌هایی که به تخت‌خواب یا صندلی بسته شده‌اند , گسترش یابد .

درمان آسیب‌های فشار می‌تواند مشکل باشد و منجر به عوارض جدی شود . پیش‌گیری شامل تغییر وضعیت منظم , بهداشت خوب و مراقبت از پوست و رژیم غذایی سالم است .

نام‌های دیگر برای این نوع آسیب شامل زخم بس‌تر , زخم فشاری و زخم فشاری است . پوست روی نواحی استخوانی مانند پاشنه , آرنج , پشت سر و استخوان دنبالچه ( دنبالچه ) به ویژه در معرض خطر است . فقدان جریان خون کافی می‌تواند باعث مرگ بافت آسیب‌دیده در صورت عدم درمان 

تلما